تا به حال كاست‌هاي شعر‌خواني احمد شاملو را گوش داده‌ايد؟ صدايش و شكل شعر خواندنش عين آهنك است. شايد براي همين هيچ وقت موسيقي زير صداي شاعر يا قطعه هاي وسط آن‌ها يادم نمانده.
از خود استاد بشنويد:
«...در همسايه‌گي خانه‌ي ما يك خانواده‌ي متمول ارمني مي‌نشست كه دو دختر رسيده داشت و هر دو مشق پيانو مي‌كردند. چيز‌هايي مي‌نواختند كه چون نقش سنگ در ذهن نا‌آماده‌ي ‌من ماند و بعد‌ها دانستم اتودهاي شوپن بوده است. احساس عجيبي كه از اين تمرين‌ها و بخصوص از صداي پيانو در من به وجود آمد، مرا يكسره هوايي موسيقي كرد. براي اين كه بيشتر بشنوم از خرابه ي پشت خانه‌مان كه انبار سوخت نانوايي مجاور بود راهي به پشت بام خانه پيدا كردم و، ديگر از آن به بعد كارم درآمد! دزدكي به پشت‌بام مي‌خزيدم، پشت هره دراز مي‌كشيدم و ساعت‌ها و ساعت‌ها به ريزش رگباري اين موسيقي كه چيزي يك سره ناشناس و بيگانه بود تسليم مي‌شدم. يك بار همان جا خوابم برده بود و دنيا را به دنبالم گشته بودند. كتكي كه از اين بابت خوردم، همچون رنج شهادت اصيل بود و موسيقي را درجان من به تختي بلندتر برنشاند. چيزي كه در آن راه مي‌توان (و بايد) رنج برد، تا وصل آن قدرت مسيحايي‌اش را بهتر اعمال كند. معشوقي كه در آن فنا بايد شد...»
و اين داستان ادامه دارد...

نمي دانم اين ديگر چه بلايي است كه گريبان گير بازيگران جوان سينماي ايران شده است. نمي دانم چرا با خودشان فكر مي كنند كه هر چه يخ و بي روح تر جلوي دوربين تلويزيون و سينما قرار بگيرند شان و منزلت شان بيش تر مي شود. خدا عمر طولاني بدهد باعث و باني اين بازيگري و نگاه سرد را (راستي اقا چرا به حريم خصوصي مردم تجاوز مي كني؟ لپ تاپ مي دزدي؟ تو شرف نداري؟!)
راجع به گلزار زياد شنيديم و خوانديم. هر كسي حق دارد نظرخودش را بگويد يا روي كاغذي (يا وبلاگي) كه به قول رضا رشيدپور حيثيت اش است هر چيزي بنويسد! پس اول بنويسيم كه اقاي رشيد پور شما چرا مجري گري برنامه زنده مي كني برادر؟ مجري كه بعد از 80 -90 شب اجراي زنده هنوز در لحظه دستگيرش نمي شود و نمي‌فهمد مهمان دارد بازي اش مي دهد، ديگر جاي بحث و صحبت دارد؟! اگر رشيد پور اين مشكل را نداشت، مي توانست كاري كند كه مدت بيشتري برنامه اخرش نقل محافل باشد و تعداد پيام كوتاهش بيش از 400 هزار تا بشود. ميگوييد چه طور؟
...
مجري محترم مي توانست در مقابل شوخي نه چندان با مزه مهمان چشم سبزش محترمانه بگويد باشد، مي توانيد برويد! نه اين كه قطرات عرق سرد را روي پيشاني اش از جعبه جادويي ببينيم. رشيد پور مي تواند از كمپاني‌هاي توليد تلويزيونهاي 29 اينچ به بالا شكايت كند كه صورتش را در اين صحنه درشت نمايي كردند. نه تنها رشيد پور اين جسارت و اعتماد به نفس را نداشت بلكه در طول برنامه باز هم به تكرار شوخي مهمان تن مي دهد و خنده تحويل مي دهد. البته زياد هم بد نيست. هميشه كه نبايد براي شاد بودن برره و باغ مظفر ببينيم.
موقع ديدن ان برنامه فكر مي كردي نكند زمستان شده كه داري يخ مي زني. ولي با كمي دقت ميشد فهميد كه برودت را از ستاره بي فروغ و مجري تابع جبر جغرافيايي دريافت مي كني. با اين حساب گلزار (كلاس يادتان نرود) مي تواند باز هم بر بيلبورد هاي سطح شهر بدرخشد البته اين بار نه براي كساني كه استاندارد بدن را مي شناسند بلكه براي مثلا يك كمپاني توليد كولر گازي در اين چله تابستان.
...
پس نتيجه مي‌گيريم روزنامه هم ميهن كه روز شنبه دوم تير صفحه سينمايي اش را به گلزار اختصاص داده، دليلش اهميت گلزار نيست بلكه اهميت كل اين ماجرا است. در نوشته ها و يادداشت هاي نويسندگانش هم سعي شده اين موضوع توضيح داده شود. در غير اين صورت ايا محمدرضا گلزاري كه در شب شيشه‌اي ديديم، استحقاق يك صفحه تلاش نويسندگان سينمايي هم ميهن را دارد؟

اين صحنه مي توانست يك سكانس فيلمي باشد كه بي تفاوت ببينيم.اما نمي دانم چرا اينقدر ذهنم را درگير كرد؟ شايد چون واقعي واقعي بود. فيلم نبود.
بيست دقيقه ديگر مانده. مانده تا رفتن. مانده تا دود و بوي عرق تن و هرم گرما. مانده تا راننده تاكسي بي ملاحظه و عصبي دق ودلي روزگارسخت و گرما وترافيك را سر مسافر خالي كند. ماشين نداشتم. توي تاكسي وسط ترافيك ميدان هفت تيرمانده بوديم. هوا جدا گرم بود. ماشين پهلويي ما پرايد سفيدي بود. زن و شوهري جلو نشسته بودند و دو كودك حدودا 7و9 ساله روي صندلي عقب. زن و شوهر سخت مشغول جر و بحث بودند.
زن:من اصلا از تو خوشم نمياد كه بخوام با تو جايي بيام.
مرد:به جهنم هر كاري كه دوست داري بكن. من هم ميرم اون جا و به همه ميگم كه تو آدم نيستي.
دو كودك روي صندلي عقب با نگاهي افسرده و مغموم به من نگاه مي كردند. نمي دانم چرا؟ شايد چون در ماشين پهلويي بودم و خودشان را نزديك حس مي كردند. در نگاهشان حرف بود. حرف هايي كه شايد تا وقتي بزرگ شدند كسي نباشد به آن ها پاسخي بدهد. ادامه حرفهاي شان را نشنيدم چون داشتم فكر مي كردم. به چي؟ شايد يك وقت براي تان گفتم. چرت فكرم با حرف راننده تاكسي پاره شد كه گفت: لا اله ال الله، شد يك بار ما تو ترافيك گير بكنيم توي ماشين بغلي يكي دعوا نكنه؟! اه پس زيادند! اون چشم ها به چند نفر و چند بار نگاه كرده اند؟

بچه ي خسه مونده
چيزي به صب نمونده
غصه نخور ديوونه
كي ديده كه شب بمونه؟
زهره ي تابون اين جاس
تو گره مشت مرداس
وقتي كه مردا پاشن
ابرا ز هم مي پاشن
خروس سحر مي خونه
خورشيد خانوم مي دونه
كه وقت شب گذشته
موقع كار و گشته
خورشيد بالا بالا
گوشش به زنگ حالا.

                             احمد شاملو- 1333- زندان قصر